عجب وفـــايـــي دارد اين دلتنگــــي...!




تنهـــــاش که ميـــذاريـــي ميــري تو جمـــع و کلّي ميگـــي وميخنــــدي




بعد کـــه از همه جـــدا شدي از کـُنـــج تاريکـــي مياد بيرون




مي ايستـــه بغـــل دستــت




دســت گرمشـــو ميذاره رو شونت




بر ميگـــرده در گوشت ميگـــه:





خـــوبــي رفيـــق؟؟!!بـــازم خودمـــم و خـــودت