چقدر دلم می خواست
قطره ای باشم ، فقط یک قطره
قطره ای از خون ِ سرخ ِ تو....
در لابه لای تو ، در عمق وجودت رخنه کنم....
درون ِ قلب ِ پر پیچ و خمت
آویزه های احساسات را ببینم
گاهی بروی لبانت جاری شوم
گاه در چشمی باشم....
که جهان را با آن می نگری
می خواهم سیالیتم با تپش قلب تو
معنا بگیرد....
من در تو روان باشم....
چقدر دلم می خواست....
قطره ای باشم از خون ِ سرخ ِ تو....
اینجا آسمان ابریست ، آنجا را نمیدانم...
اینجا شده پائیز ، آنجا را نمیدانم...
اینجا فقط رنگ است ، آنجا را نمیدانم...
اینجا دلی تنگ است ، آنجا را نمیدانم.
وقتی كه بچه بودم هر شب دعا میكردم كه
خدا یك دوچرخه به من بدهد.
بعد فهمیدم كه اینطوری فایده ندارد.
پس یك دوچرخه دزدیدم و دعا كردم كه خدا مرا ببخشد.
هی با خود فکر می کنم ،
چگونه است که ما ، در این سر دنیا ،
عرق می ریزیم و وضع مان این است و
آنها ، در آن سر دنیا ، عرق می خورند
و وضع شان آن است! ...
نمی دانم ،
مشکل در نوع عرق است یا در نوع ریختن و خوردن
شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟
پر می زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟
گیرم به فال نیک بگیریم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟
تقویم چهارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبز سرآغاز سال کو؟
رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سؤال و حوصله قیل و قال کو؟
صبر کن عشق تو تفسیر شود بعد برو
یا دل از ماندن تو سیر شود بعد برو
خواب دیدی که دل دست به دامان تو شد
تو بمان خواب تو تعبیر شود بعد برو
لحظه ای باد تو را خواند که با او بروی
تو بمان تا به یقین دیر شود بعد برو
صبر کن عشق زمینگیر شود بعد برو
یا دل از دیده ی تو سیر شود بعد برو
تو اگر کوچ کنی بغض خدا می شکند
تو بمان گریه به زنجیر شود بعد برو.
از یاد مرا برده ای ای یار دلارام
افتاده ام از یاد تو در دامن اوهام
از دست چه کس جام هوس میزنی امشب
آغوش کدام عاطفه را میدهی از کام
در روز مرادی تو اگر ، دیر نمانده است
تا روز تو گردد چو شبم تارتر از شام
صیاد زمان چون تو بسی صید نموده است
در راه همه بسته هزاران کلک و دام
گر رام نموده است مرا ، از وي عجب نيست
صد همچو مني را كند ايام چنين رام
ايام چنين كرد اگر با من مسكين
روزي نه چنان دور كند با تو هم ايام
برداشت از وبلاگ از هر دری سخنی http://nazarii.blogfa.com
میچکد خون دل از دیده
شده امشب دل من با همه بیگانه ، بيا
خانه دل ز فراقت شده ويرانه ، بيا
همچو مجنون به سر كوي تو ديوانه منم
به تماشاي من عاشق ديوانه ، بيا
سر هر كوچه نگاهم نگران در پي توست
من و تنهائي و اين خلوت كاشانه ، بيا
گشته لبريز سبوي دلم از زهر ملال
حلقه بر در زده با غمزه مستانه بيا
تا به كي ديده پر اشك به در حلقه كنم
ميچكد خون دل از ديده غريبانه ، بيا
چون مؤذن سخن عشق خود از بام مگوي
قصه عشق مرا هم مكن افسانه بيا
برداشت از وبلاگ از هر دری سخنی (http://nazarii.blogfa.com)
بشنوید از من حدیث زندگی
صد کلام روشن سازندگی
بنگرید بلبل که بود گل چه کرد
عاشقان را مبتلا بر توبه کرد
بلبل آمد بر سر گل آرمید
لیک از بلبل پیکر شادی ندید
گفت ای گل این چه رنج ماتم است
رنگ و بویت حاکی از درد و غم است........
تکرار می کنیم ترانه های غربت و دل تنگی را،
چنان که مادران دل تسلیم سرنوشت
لالایی های آمیخته به غم تنهایی خود را
در سرگیجه ی گهواره های خستگی می تنند.
در این جهان رفت و آمدهای آشوب،
کودکی است بیدار که آوارگی را
چون خوابی پر هول و تکان از کابوس هر شب
چشم بسته می پاید.....!
تو کی هستی ؟ نمی دونم
از کدوم ایل و تباری
ای که از جنس بهاری
تو کدوم ستاره ای نور
که چشات پر از فروغ
که صدات پر از بلوغ
که نبودنت شکسته
شب من دل به تو بسته
تنگ و تاریک و حقیر ِ
که دلم پای تو گیر ِ
هر عهد که با چشم دل انگیز تو بستم
امشب همه را چون سر زلف تو ، شکستم
فریاد زنان ، ناله کنان عربده جویان
زنجیر ز پای دل دیوانه گسستم
چندان که به چشمان سیاهت نگرستم
دوشیزه ی سرزنده ی عشق و هوسم را
در گور نهفتم به عزایش بنشستم
پیمان تو ببریدم و پیمانه شکستم
عشقت ز دل خون شده ام دست نمی شست
من کشتمش امروز بدین عذر که مستم
روزی اگر افتد دل سخت تو به دستم
چند خط مینویسم تا آرام گیرم......
چند خط بغض میکنم تا مبادا هق هق گریه ها ،
تورا برنجاند
چند خط سکوت میکنم
و ...
همه من ، همین چند خط بود
دوستت دارم 
به اندازه آن همه چند خطی که ننوشتم
این تازه نیست
قدیمی است
دو نفر
همه نیستند
همیشه نیستند
خویش اند
و حس و حدسشان برای حادثه نزدیک
حدس دور دارند
برادر نیستند
که من بودم
تو نبودی
یا نمی دانم
شاید جوان بودم
شما جوان بودید
تو پیر بودی
کبوتران را دانه ندادم
یک تکه آسمان را خوب حفظ کردیم
که وقتی تو نبودی
بتوانیم از حفظ بخوانیم
این برای آن روزها کافی بود
حس میکنم برات شدم زیادی
حس میکنم ، میخوایی تنهام بذاری
حس میکنم تو جاده های غربت
میخوایی بری تو ، منو جا بذاری
حس میکنم که عشقمون تمومه
چیزی واسه باهم بودن نمونده
حس میکنم ، غریب شدم واسه تو
جایی واسه من تو دلت نمونده
حس میکنم حتی واسه یه لحظه
دیگه نمیخوایی پیش من بمونی
حس میكنم كه خیلی وقته رفتی
تویی كه ادعات می شد میمونی
سلام منم
فدای تو...
من.... عاشق چشای تو
آره همون که می میره
واسه ی خنده های تو
این دل دیوونه ی من
مثل قدیما انگاری
میخواد بسوز... اما نه...!
می افته باز به پای تو
هنوز باور نکرده که
آسمون چشای تو
شده محل پر زدن
واسه ی عاشقای تو
سلام نکن که میدونم
دلت پیش یکی دیگست
بهم میگن اینو همش
نگاه تو.. صدای تو..
اگه یه وقتی یه جایی
تو فکرا و تو خیالا
منو تو عاشقات دیدی
یادت باشه من همونم
که میمیره به پای تو
همون که حرف میزد همش
از خوبیات ، حیای تو
حالا فقط یه چیز میگم
که دوست دارم یادت باشه
اگرچه زندگی واسم بدون تو یه قفسه
ولی گذشتن از خودم
برام بیشتر مقدسه
دلم خوشه به اون دوتا
نگاه چش تو چشم تو
عاشق هر کی هستی باش
منم خوشم به یاد تو
اصلا نمیشه زنده بود... بدون خاطرات تو...
دوش یادت بر سرم زد ناگهان
جسم و روحم رفت یکجا ناگهان
عقل و هوشم را ببرد از این جهان
در خماری بودم اندر کوی تو
کور سویی دیدم از گیسوی تو
من سلامی دادمت از عمق جان
صبر کردم ...... نه نیامد یک کلام
خوابِ من ....... رویای من ........
گر تو نمی خواهی مرا...
گوش کن حرف مرا
خود ندانی...
جان من را سوختی
دین و ایمان مرا با یک نگه بفروختی
جان من از آنِ تو جانان من
دین و ایمانم تویی دلدار من
در شکن خاموشیت را ، ای خموش
عشق را کن تو هویدا - چون خروش موج دریا-
باز هم ، صبر کردم.......
نه.... نیامد یک کلام
ناگهان احساس کردم نیستی
سرد شد جانم ، ز تنهایی دل
باز شد چشمم ، ندیدم من تو را
آری.....
من تو را در خواب دیدم
چون شبی که ماه را بر آب دیدم
آه کو...؟
آن چهره ی زیبا...
روی ماه کو...؟
رفتی از خوابم ولی یادت همیشه زنده است ،
من در امید تو هستم هر نفس
در سمت پنهان رنگ های آسمانی بودم
که زمین آوازم داد:....
من گوش ندادم
امّا می دانستم که آن ندایی برای بازگشت است
و همین بود که گوش نداده بودم
دلم گرفت
در پهنه بی وسعت آن رنگ ها
رسیده بودم به کودکی یک درخت
به خودم
به خواب آبی خدا
به وزش ناتمام بادهای بی فصل
به فصل
به بی انتها
هی دل کودکی هایم باران
هنوز هم به دنبال بادبادکی ام که رفت آن بالا
من باز نگشتم
نشد که بازگردم
و سکوت را حس کردم
و ابرها را
و شکلهای هندسی ایی که در کودکی در بام خانه در میان ابرها می
جستم
چه شکلهای سیَالی
شبیه به حضور یک خواب در بیداری شده بودم
نه خواب بودم
نه بیدار
انگار مرده بودم.
آدمک آخر دنیاست بخند √
